Drzewa iglaste, w przeciwieństwie do liściastych, pozostają zimozielone, zachowując swoje igły przez całą zimę.

Jest jednak jedno drzewo iglaste, które od tej reguły odstępuje – to modrzew europejski (Larix decidua L.).

Charakteryzuje się delikatnymi, jasnozielonymi igłami, zebranymi w rozetki, które znacznie różnią się od igieł innych drzew iglastych. Modrzew to jedyne drzewo iglaste w Polsce, które na zimę zrzuca swoje igły.

Pozbawione zielonej szaty, drzewo staje się bardziej odporne na mrozy i niedobór wody, a także mniej narażone na uszkodzenia spowodowane wiatrem i śniegiem.

Gęste gałęzie modrzewia, pełne igieł, byłyby bowiem podatne na połamanie, dlatego pozbycie się ich w chłodniejszych miesiącach jest formą ochrony.

Modrzew wyróżnia się nie tylko swoją strategią przetrwania zimy, ale także unikalnymi cechami w innych porach roku.

Wczesną wiosną (marzec-kwiecień) drzewo pokrywa się jaskrawoczerwonymi kwiatami żeńskimi, które nadają mu wyjątkowy wygląd. Wkrótce pojawiają się szyszki, które mogą pozostać na drzewie przez wiele lat, stanowiąc charakterystyczny element krajobrazu.

Modrzew europejski jest również odporny na działanie czasu. Dzięki dużej zawartości żywicy, drewno modrzewia jest niezwykle trwałe.

W Wenecji jest ono wykorzystywane do budowy fundamentów, które zanurzone w wodzie nie gniją. W Polsce modrzew wykorzystywany jest w budownictwie, szczególnie w konstrukcjach drewnianych, jak dworki czy kościoły, w których drewno modrzewia trwa przez wieki.

Co ciekawe, modrzew jest również niezwykle wytrzymały na zmiany klimatyczne. Przetrwał w Polsce długie okresy zimowe i surowe warunki, dzięki czemu jest jednym z bardziej odpornych gatunków drzew.

To właśnie dlatego modrzew od wieków jest ceniony nie tylko ze względu na swoje właściwości, ale także na swoją zdolność do adaptacji w trudnych warunkach atmosferycznych. 

Modrzew to nie tylko drzewo niezwykłe pod względem swojej budowy i właściwości, ale także posiada głęboką symbolikę.

W mitologii słowiańskiej był symbolem młodości, odnowy życia i piękna, a Słowianie otaczali te drzewa szczególną czcią.