Jelenie, sarny, daniele czy łosie zgryzają uprawy, spałują korę z pni, niszczą nawet całe drzewka w młodnikach. Szkody wyrządzają także dziki, które potrafią wyrywać młode dębowe sadzonki.

Często można spotkać się także ze zjawiskiem wydeptywania sadzonek przez ssaki kopytne. 

Praktyka grodzenia upraw leśnych w Polsce zaczęła się w latach 90. XX wieku i od tego czasu stała się standardem w wielu leśnych gospodarstwach.

Choć metoda ta jest skuteczna, wiąże się z wysokimi kosztami. Z reguły ogrodzenia stawiane są na mniejszych powierzchniach, zwanych gniazdami, które obejmują kilkudziesięcioarowe obszary, na których sadzi się takie gatunki jak dąb, lipa, modrzew czy jodła.Warto zauważyć, że dzikie odmiany jabłoni i śliw, wprowadzane obecnie do lasów, również cieszą się dużym zainteresowaniem ze strony zwierzyny, co dodatkowo podkreśla potrzebę skutecznej ochrony młodych upraw.

Pierwsze lata życia młodych drzew są decydujące dla ich dalszego rozwoju. Jeśli w tym kluczowym okresie nie dopuści się do wydeptania czy zgryzania upraw, to późniejsze stosowanie indywidualnych środków ochronnych może skutecznie zabezpieczyć je przed nadmiernymi uszkodzeniami.

Regularne monitorowanie stanu wszystkich ogrodzeń jest niezbędne. W ciągu roku przeprowadza się systematyczne kontrole, a wszelkie niezbędne naprawy są realizowane na bieżąco, co zapewnia ich trwałość i skuteczność.

Aby ogrodzenia spełniały swoje funkcje, muszą być wykonane z najwyższą starannością. Każde grodzenie wyposażone jest w furtkę, która umożliwia kontrolę stanu upraw oraz wykonanie niezbędnych zabiegów pielęgnacyjnych.