Sierakowski Park Krajobrazowy.

     Część obszaru Nadleśnictwa Pniewy (1203 ha) znajduje się w granicach Sierakowskiego Parku Krajobrazowego.

     Sierakowski Park Krajobrazowy położony jest w zachodniej części województwa wielkopolskiego, w przeważającej części w powiecie międzychodzkim na terenie gmin: Chrzypsko Wielkie, Kwilcz i Sieraków oraz w niewielkiej części w powiecie szamotulskim, na terenie gminy Pniewy, w odległości ok. 60 km na północny zachód od Poznania.

Utworzony został na mocy rozporządzenia nr 6/91 Wojewody Poznańskiego z dnia 12 sierpnia 1991 r. na powierzchni 30 413 ha, w celu ochrony polodowcowego krajobrazu części Pojezierza Międzychodzko-Sierakowskiego, o rzeźbie urozmaiconej wzgórzami morenowymi, wydmami, dolinami rzek i rynnami jezior. Płynąca przez Park rzeka Warta dzieli go na dwie części: północną z wydmowymi terenami porośniętymi borami i południową z pagórkowatym obszarem morenowym częściowo porośniętym lasami liściastymi i leżącymi w głębokich rynnach jeziorami. Najwyższym wzniesieniem na terenie parku jest morenowe wzgórze o wysokości 126 m n.p.m. w okolicach Kwilcza.

W Parku są 52 jeziora polodowcowe o powierzchni powyżej 1 ha i wiele mniejszych zbiorników wodnych. Na ogół są to jeziora rynnowe, np. Jezioro Lutomskie, ale największe jezioro – Chrzypskie (304 ha) – jest jeziorem morenowym. Najgłębszym jeziorem jest Jezioro Śremskie (45 m), a jego dno leży 6 m poniżej poziomu morza (jedyna w Wielkopolsce kryptodepresja). 

Lasy zajmują 33% powierzchni Parku. Największy zwarty kompleks stanowią bory sosnowe Puszczy Noteckiej, przeważnie o charakterze monokultur. W części południowej Parku dominują lasy mieszane i liściaste z udziałem dębów, buków, jesionów i sosen, np. połacie buczyn nad Jeziorem Lutomskim. Bogata jest flora parku. Z gatunków leśnych na uwagę zasługują m.in.: żywiec gruczołowaty, marzanka wonna, kokoryczka wonna czy bodziszek czerwony. W zbiorowiskach roślinności wodnej i szuwarowej z rzadszych gatunków występują m.in.: grążel żółty, grzybienie białe, czermień błotna, kłóć wiechowata. Na torfowiskach spotyka się rosiczki, storczyki, kruszczyki błotne i inne, stwierdzono też występowanie rzadkich gatunków mchów – reliktów glacjalnych.

Równie bogata jest fauna parku. Na terenach leśnych żyją: jelenie, daniele, sarny, dziki, wilki, borsuki i lisy, w wodach występuje: bóbr, wydra, piżmak i karczownik. Z rzadkich gatunków ryb wymienić należy sieje i sielawy.

Godna uwagi jest awifauna Parku. Stwierdzono tu 216 gatunków ptaków, w tym 165 lęgowych oraz 51 gatunków nielęgowych i zalatujących sporadycznie. Obszar Parku ze względu na stosunkowo liczne występowanie takich gatunków, jak: gągoł, kania czarna i ruda, trzmielojad, krogulec, zniczek, myszołów, kobuz, błotniak stawowy, rybołów, puchacz, bielik, kormoran, bąk, muchołówka białoszyja i inne rzadkie gatunki, można zaliczyć do ważnych ostoi o randze ogólnopolskiej. Teren Parku jest jedną z ważniejszych ostoi lęgowych w Wielkopolsce.