Asset Publisher Asset Publisher

Zielone dywany w lesie

Mchy, należące do gromady Bryophyta, to małe rośliny osiągające wysokość od 1 do 10 cm. Rosną przeważnie w ocienionych i wilgotnych miejscach, tworząc zwarte skupiska. Mchy są roślinami telomowymi, nie posiadającymi prawdziwych liści, łodyg ani korzeni. Zamiast tego mają listki (mikrofile), łodyżki i chwytniki, które pełnią podobne funkcje, lecz różnią się budową. 


Mchy wykazują dwa pokolenia w swoim cyklu życiowym:

  1. Gametofit - wytwarza gametangia (plemnie i rodnie).
  2. Sporofit - produkuje zarodniki.

Gametofit jest haploidalny, a komórki jego tkanek przez większość czasu mają pojedynczy zestaw chromosomów. Sporofit, który jest diploidalny, jest krótko żyjący i zależny od gametofitu, na którym wyrasta.


Współcześnie znanych jest około 12,8-13 tysięcy gatunków mchów, które są grupowane w 901-969 rodzajów. W Polsce w 2004 roku zanotowano obecność 697 gatunków mchów.

 

Mchy występują we wszystkich lądowych biomach, pełniąc istotną rolę ekologiczną. Mają znaczący wpływ na globalne cykle biogeochemiczne, przyczyniając się do zdrowia ekosystemów, takich jak lasy i mokradła. 


Mchy są roślinami nienaczyniowymi, co oznacza, że nie mają wykształconej tkanki przewodzącej. Od wątrobowców odróżniają je m.in. wielokomórkowe chwytniki. 

 

Inne cechy charakterystyczne mchów to:

  • Obecność łatwo wyróżnianych łodyżek i listków.
  • Brak silnie płatowych lub segmentowych części organizmów.
  • Brak listków ułożonych w trzy szeregi.


Mchy rosną w wilgotnych, zacienionych miejscach, często na terenach zalesionych oraz nad brzegami strumieni. Można je również znaleźć w szczelinach skalnych lub między kamieniami. Niektóre gatunki przystosowały się do życia w środowisku miejskim. Kilka gatunków to rośliny wodne, takie jak zdrojek (Fontinalis antipyretica), a inne, jak torfowce, zamieszkują torfowiska, bagna i wolnopłynące cieki wodne.

Mchy charakteryzują się zdolnością przetrwania nawet całkowitego wysuszenia, wracając do życia po ponownym namoczeniu. Jest to możliwe dzięki specyficznej budowie tkanek oraz braku kutykuli, która chroniłaby przed utratą wody.